Veranderingen in de zorg, vroeger was alles beter?
Ik kan me nog herinneren dat het CIZ alle indicaties deed in de thuiszorg, in de tijd dat de AWBZ-wet er was. De Wmo, de Wlz en de Zvw bestonden niet eens. Wat baalde ik er toch van dat je alles moest verantwoorden aan het CIZ. Dat het CIZ beslissingen voor je nam, terwijl diegene die aan bed staat het beste weet welke zorg er noodzakelijk is. Vanuit expertise en zicht op de situatie.
De verantwoordelijkheid van de wijkverpleegkundige
De indicaties van het CIZ konden verrassend uitpakken. Bij sommige cliënten had je tijd te over en bij andere cliënten was de zorg niet haalbaar. Hoe fijn is het dat ik nu meer invloed op de indicatie heb? Maar met meer invloed stijgt ook de verantwoording voor mij als wijkverpleegkundige. Ik ben nu verantwoordelijk voor de zorgindicatie, dus de zorgverzekeraar klopt bij mij aan de deur.
Vaak proberen de telefonisten van de zorgverzekeraar met me te onderhandelen als het gaat over een PGB-indicatie. “De zorgindicatie is wel erg hoog, ik denk niet dat we daarmee akkoord gaan” zei een telefoniste laatst. Vervelend dat soort stellingen. Ik ga er niet meer op in en antwoord slechts met: “Het is mijn beoordeling en daar zult u het mee moeten doen.” Ik lijk net Meester Visser; ik licht mijn standpunt toe, maar ga niet onderhandelen over het vonnis. Tenslotte ben ik degene die op huisbezoek is geweest, vragen heeft gesteld en de situatie heeft beoordeeld.
Een ongemakkelijke situatie in de thuiszorg
Ik schaam me soms over de regels van de thuiszorg. Hoeveel formulieren we moeten invullen (zorgcontract, document voor toestemming declaratie bij de zorgverzekering, goedkeuring opvraag medische gegevens, machtig voor toestemming van zorgaanvraag).
En dan de vraag: Kunt u zich identificeren met uw paspoort? Het lijkt of alle 80-plussers hun paspoort kwijt zijn. Regelmatig moet een van de kinderen -die vaak aanwezig zijn bij het indicatiegesprek – laden en kasten opentrekken om aan de bureaucratische normen te voldoen.
Rampzalig te weinig, veel te weinig thuiszorg
De zorg die mensen thuis krijgen, is beperkt. Genoeg om medisch handelen te verrichten en om cliënten te ondersteunen met de persoonlijke verzorging. Rampzalig te weinig om mensen te ondersteunen met hun ziekteproces, te begeleiden met het omgaan met de uitdagingen van het leven op je oude dag, de moeilijkheid om de zorg te organiseren en op elkaar af te stemmen, de vereenzaming en de levensvragen.
Een oudere met cognitieve problemen helpen, daar heb je tijd voor nodig
Een taxirit regelen voor iemand met beginnende dementie is bijvoorbeeld best een uitdaging. In het hoofd gaat het ongeveer zo: “Neem ik de regiotaxi heen en weer? Moet ik lang wachten op mijn beurt in het ziekenhuis? Hoe laat ben ik klaar bij het ziekenhuis? Hoe laat moet ik de taxi terug bestellen? Ik moet 30 min van tevoren klaarstaan? Red ik dat? Welke vragen moest ik alweer stellen bij de specialist? Ik ben best nerveus voor de uitslag, welke papieren moet ik meenemen? Red ik het de hele middag met mijn incontinentiemateriaal?” Dit is te veel schakelen voor iemand met cognitieve problemen.
Ouderen komen in de problemen omdat dit soort ondersteuning ontbreekt. Bij meer ondersteuning zijn mensen met geheugenproblemen aardig op weg geholpen. Juist in deze ondersteuning om alledaagse zorg te regelen en af te stemmen, schiet het Nederlands systeem tekort.
Veranderingen in de thuiszorg
Het is fijn als je als wijkverpleegkundige meer impact kunt hebben. Ik vind dat het noodzakelijk is. Ondanks dat ik weet dat je heel weinig kunt, vanwege de bureaucratie, de regels, de beperkingen.
De oplossing voor betere thuiszorg
“We kunnen een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt” zei Einstein al. Slimme man. In de zorg werken we steeds in hetzelfde paradigma, dezelfde denkwijze: controleren, regels maken, meer controles, meer regels, regels om het makkelijk te maken. Regels om de bureaucratie terug te dringen.
Hoe mooi zou het zijn als we konden samenwerken op basis van vertrouwen en kennis? Samen zoeken naar oplossingen, zodat mijn collega’s en ik mogen zorgen voor de mensen die het nodig hebben. Dat we noodzakelijke ondersteuning bieden die nodig is, omdat het een doel dient. Ook al valt het buiten ons taakgebied en ik geen hokje van de zorgverzekeraar kan aankruisen.
Ik hoop dat ik in de nabije toekomst kan zeggen: ‘Wat is er een verschil tussen zorg nu en zorg toen. Wat ben ik trots op wat we hebben gedaan voor onze ouderenzorg.’
Mijn naam is Diana Stassen. Ik help je zorgen voor een warm en liefdevol afscheid als je familielid ongeneeslijk ziek is.
Wil je jouw verhaal kwijt als mantelzorger? Ik luister er graag naar. Met een Bakkie Troost gesprek luister ik zonder oordeel naar jouw verhaal. Van mens tot mens. In dit gratis gesprek kan ik je advies geven, maar alleen als je dat wenst.
In onderstaande checklist heb ik belangrijke aandachtspunten op een rij gezet als je zorgt in de laatste levensfase.
```
