Ik ben verdrietig
De cijfers zijn dramatisch over de werkdruk in de zorg. Dat begint al bij de studenten en lees ik in een artikel van V&VN magazine (oktober 2018 jaargang 13 nr 7). Er blijkt dat 40% van de studenten kampt met hoge stress, lusteloos gevoel, piekeren en gespannen zijn. Ik schrik van deze aantallen.
Hard werken als zorgverlener
Persoonlijk denk ik dat hard werken niet het probleem is. Zorgverleners zijn doeners, ze weten van aanpakken, kunnen doorpakken wanneer het nodig is. Waar echter winst valt te behalen is in de werkomstandigheden, het ondersteunen van omgaan met heftige emoties en moeilijke situaties en het personeelsbeleid.
Loyaliteit onder zorgverleners
Wat je natuurlijk opbreekt is als je weekend na weekend moet werken of dat er van je wordt verwacht dat je dag in en dag uit bereikbaar bent. Of dat je met vakanties moet schuiven.
Verpleegkundigen, verzorgenden en helpenden zijn bereidwillig, heel bereidwillig. Te bereidwillig. Grenzen zijn opgerekt. Ze zijn trouw en loyaal aan hun cliënten en hun collega’s.
Mens-erger-je niet in de thuiszorg
De organisaties, de zorgverzekeraars, de Wmo en de politiek missen die loyaliteit.
Ik heb de afgelopen jaren golven van ontslag in de zorg meegemaakt. Als HBO-verpleegkundige waren mijn collega’s en ik duur. ‘Met de Mbo-verpleegkundigen konden ze ook prima af.’ Daarna was het weer omgedraaid: ‘De Mbo-ers te over, we willen alleen HBO’ers.’ De helpenden zijn ook de klos geweest; er moest meer kwaliteit aan bed. Allemaal veranderingen van visie en beleid ten koste van zorgverleners die hun beste beentje voortzetten. Als pionnen bij mens-erger-je-niet worden we erop en eraf gegooid. Helaas wint hier niemand.
Wie is schuldig aan de bureaucratie in de thuiszorg?
De problemen ontstaan op politiek gebied, organisaties gebied en personeelsbeleid. De zorgverleners waren en zijn de klos. De huidige bemoeienis van de zorgverzekeraar die zich mengt in de indicatie van de cliënt. De zorgverzekeraar die mag bepalen met welke zorgverlener of instantie ze wel of geen contract sluiten.
De gemeente, de slager die zijn eigen vlees keurt. Het is de gemeente die bepaalt hoeveel recht een cliënt op zorg heeft, volgens hun eigen gevormde beleid. Die gemeente die zorgvragen afkeurt en daarmee geld bespaart. Ja, dan heb ik het moeilijk. Het is onrechtvaardig.
Zwaar werk als zorgverlener
Het is heftig om met zieke en stervende mensen om te gaan. Om verdriet, pijn, angst en machteloosheid te zien. Een hand vasthouden omdat je niets anders meer kunt doen. Een schouderklopje geven om een moment van verbinding te creëren, terwijl iemand een slechte uitslag ontvangt.
Dat is zwaar. Ik vind er een weg in. Zoals vele collega’s met mij.
Dat maakt ze ook zo goed in hun vak, ze zijn betrokken, ze geven om hun cliënten. Ze zijn warm en liefdevol.
Bezuinigingen in de thuiszorg nemen verder toe
Waar ze niet tegen kunnen is het vijf minuten werk. We moeten bezuinigen.
‘We hebben alle vertrouwen in jullie.’ Maar we laten de indicaties door tal van instanties controleren en herzien. Niet starten met zorg verlenen, maar eerst langs de Wmo, de zorgverzekeraar of het CIZ.
En dan moet je je cliënt vertellen dat hij het toch nog even moet volhouden met zijn agressieve dementerende partner. Want de gemeente moet eerst langskomen voor een indicatie, en ze hebben een wachtlijst.
Of wanneer een cliënt zo dapper is om hulp te vragen. En dan uiteindelijk te moeten afschepen met 30 minuten huishoudelijke hulp per week.
‘Dat is alles wat ik voor u kan doen.’
Het verscheurt me. Het maakt me boos, en verdrietig.
Oplossing in de thuiszorg
Ik heb er nog geen oplossing voor hoe ik hiermee kan omgaan. De cultuur waarin de gemeente en de zorgverzekeraar bepaalt wat wel en niet kan. Waarin makkelijke interventies om ellende bij mijn cliënten te voorkomen geen optie lijken te zijn. Het afwachten totdat er iets misgaat om te kunnen ingrijpen.
Positief over de zorg
Ik wil niet zakken in een negatieve spiraal. Ik wil uitblinken in mijn vak. Mensen vertrouwen geven. Ik wil dat zorgverleners in balans zijn en krachtige hulpverleners zijn. Die de rots in de brandig zijn voor hun cliënten. Die het lichtpuntje zijn in het donker.Veel zorgverleners gaan als zzp’er aan de slag, omdat ze meer tijd willen voor hun client. Zorg organiseren is een kunst in de thuissituatie.
