De voordracht, deel 3

Heb je deel 1 nog niet gelezen? Lees deze hier

Heb je deel 2 nog niet gelezen? Lees deze hier

Over een paar dagen zou ze er niet meer zijn.

De tijd kroop voorbij tussen de beslissing en haar Grande Finale.

Een ronddraaiend gevoel van mijn buik tot in mijn maag. Een brok in mijn keel. Mijn ademhaling zat hoog.

“Ik kan dit”, sprak ik mezelf moed in.

“Ik doe het voor haar, ik moet hét voor haar doen.”

Ik keek naar de voordeur en had de sleutel in mijn hand. Ik weet niet meer, hoe lang ik daar voor de deur heb gestaan. Ik probeerde mijn ademhaling te vertragen. Ik telde tenslotte tot tien en opende de deur.

De sfeer was gezellig; kaarsjes brandden terwijl het buiten donker was. Er stond zachtjes muziek op. Griezelig, in deze situatie.

Het was onze laatste avond.

Wat was ik op haar gesteld geraakt. Haar moed. Haar wijsheid. Haar humor.

Ze glimlachte naar me. Ik deed routinematig de verpleegkundige taken. Het ging stroef. Ik was stiller dan normaal. Tenslotte zaten we aan de tafel. Wat hadden we vaak aan deze tafel gezeten, met een kopje koffie, pratend. Soms luchtig, soms diep filosoferend.

“Ik zal je missen”, zei ik ongemakkelijk.

Toen gooide ik het hoge woord eruit:

“de ‘speech’ voor de uitvaart is af. Ik wil hem graag aan jou als eerste voordragen.

Geef je dan jouw eerlijke mening?”

Ze knikte.

Ik las de tekst voor. Ik nam een pauze om naar lucht te happen terwijl ik vocht tegen mijn tranen. Tevergeefs.

In die jaren dat ik haar kende, al die keren, dat ik haar pijn had zien lijden, de vreugde zag beleven. Nooit had ik haar zien huilen.

Ze huilde.

“Bedankt lieve Diana”, zei ze.

“Bedankt voor alles, goeie reis”, antwoordde ik.

Het waren mijn laatste woorden.

Ik gaf haar een knuffel en een kus, en liep de deur uit. Ik trok de deur langzaam achter me dicht. De deur was nooit zo zwaar geweest. Mijn gevoelens waren gemengd; ik was blij voor haar, trots dat mijn speech haar geraakt had en verdrietig dat ik afscheid moest nemen van iemand die me dierbaar was.

Twee dagen later kwam de dag dat het zou gebeuren. Ik kreeg het verlossende berichtje op mijn mobiel dat ze rustig was ingeslapen zoals ze gewenst had.

“Huil niet omdat ik er niet meer ben, maar glimlach omdat je me gekend hebt.”, zei ze altijd. Dat doe ik.

De voordracht in het museum ging me gemakkelijk af. Ik zwaaide haar uit met een glimlach, voordat ik aan mijn koffie begon.

 

Wie ben ik?

Mijn naam is Diana Stassen (MSc./Drs.) en ik ben wijk en palliatief verpleegkundige.  Ik help je zorgen voor een warm en liefdevol afscheid in de laatste levensfase.  Ik wil mijn ervaring en kennis met je delen om je te ondersteunen bij het organiseren van zorg thuis in de laatste levensfase. Ik heb een checklist voor je gemaakt waarin je alle belangrijke elementen vind om je voor te bereiden op het stervensproces.

Misschien wil je gewoon een luisterend oor als je mantelzorger bent? Ik luister graag naar je verhaal. Zonder dat je iets moet. Dat kan via een Bakkie Troost gesprek. Hier lees je er meer over. Of je boekt hier een telefonische afspraak.