Ik zie mijn oma nog precies voor me op het moment dat ze jaren geleden overleed.
Ze ligt op bed en haar gezicht is bleek. Haar ogen zijn bijna gesloten en haar ademhaling klinkt onregelmatig in de verder geluidloze kamer. Intuïtief weet ik dat het niet lang meer duurt voordat ze heengaat.
Ik zie haar gezicht nog verder ontspannen en zij lijkt minder rimpels te hebben. Haar gezicht wordt nog zachter. Haar lippen laten een flauwe glimlach zien. Ik voel mijn hand op de hare rusten. Ze ademt nog een keer in en uit. Dan is het stil in de kamer.
Het is vredig en sereen.
Het was ontroerend, mooi en verdrietig tegelijk.
Ik was verwonderd en gefascineerd. En ben dat ik nog steeds. Doodgaan heeft iets mystieks. Naast verdriet, is het ook mooi.
Ik bleek talent te hebben om rust te brengen in de laatste levensfase.
Inmiddels begeleid ik al meer dan 20 jaar als wijk & palliatief verpleegkundige mijn cliënten en diens naasten tijdens het stervensproces.
Mijn hart klopt sneller als we er alles aan doen om te zorgen voor een warm en liefdevol afscheid in de laatste levensfase.
Naast mijn oma, heb ik mijn oom en tante persoonlijk mogen ondersteunen als mantelzorger in de laatste levensfase. Ook deze keren met een vredig afscheid, al waren hier meer hobbels te nemen.
Het geeft me een vredig gevoel om te weten dat mijn dierbaren rustig zijn heengegaan. Ik wéét dat ze goed verzorgd zijn, dat geeft me rust en troost. Het heeft mij geholpen bij het verwerken van verdriet. Ik kijk er nu vreedzaam op terug. Het klopte gewoon. Het is goed zo.