Wie wil er nou wijkverpleegkundige zijn?

Huilend hangt ze aan de lijn. Ze is verdrietig en boos. Heel boos. Woedend. Ze scheldt tussen haar tranen door. Roept dreigementen wat ze allemaal met betreffende instantie gaat doen. Het zijn loze dreigementen die voortkomen uit onmacht, uitputting en stress. Ik probeer haar te sussen, maar ben eigenlijk net zo boos.

Iedereen aan tafel voor het keukentafel gesprek

We hebben met heel veel mensen om tafel gezeten voor deze cliënt, de huisarts, medewerkers van de instelling waar ze toen tijdelijk was opgenomen, maatschappelijk werk, de Wmo consulent, de wijkverpleegkundige.

De cliënt heeft geen familie meer, is lichamelijk ziek en heeft begeleiding nodig. Ontzettend knap dat ze zelfstandig kan blijven wonen. Zijn we het allemaal over eens, net als het feit dat ze ondersteuning nodig heeft. Vandaar het grote beraad. Iedereen aan tafel.

De Wmo indicatie aanvragen

Negen maanden later, bureaucratie ten top, beseft iedereen dat deze dame dringend zorg nodig heeft. Die ze krijgt van een medewerker, die hier nog geen euro voor heeft gezien, omdat de Wmo achterloopt met de administratie.

Als ik de gemeenteconsulent eindelijk te pakken krijg, zegt ze het druk te hebben. Dat ze het in orde gaat maken. De belofte is vaak gedaan. Afgelopen maanden al drie keer.

Ironisch genoeg zijn er negen maanden geleden doelen gesteld zodat mevrouw weer vertrouwen kreeg in de hulpverlening.

Negen maanden later, genoeg om een nieuw leven te laten ontstaan, te weinig om een Wmo indicatie te regelen bij de gemeente. Veel tijdsverlies met telefoontjes, brieven en herinneringen. Triest.

Niet betalen voor zorg die wel is uitgevoerd

Ik word gebeld door een kleine thuiszorgorganisatie die mij regelmatig inhuurt als wijkverpleegkundige. De zorgverzekeraar dreigt een groot bedrag, dat aan zorg is verleend aan cliënten die het nodig hadden, niet te betalen vanwege een ontbrekende handtekening van de wijkverpleegkundige.

Echt?!

Ja serieus!

Grote bedragen, zeker voor een kleine, hardwerkende zorgorganisatie.

Gevolg: rechtszaak.

Mijn cliënten, mijn passie
Ik houd ervan om betrokken te zijn bij mijn cliënten. Ze bemoedigend toe te spreken als ze hun slechte gezondheid in de ogen kijken. Hun hand vast te houden bij slecht nieuws, en te vieren wanneer de hoop toeneemt.

Een dementerende met agressief gedrag… Ik vind de uitdaging om vertrouwen te winnen. Vieze luchtjes, incontinentieluiers en ongelukjes… Ik leer de frisse lucht meer te waarderen. Dood, ziekte en aftakeling… Ik ben trots dat ik mag ondersteunen in donkere tijden.

De grote thuiszorgdag
Te weinig zorgpersoneel en te veel zieke ouderen. Nu en nog meer in de nabije toekomst. Mensen die geen zorg ontvangen, terwijl ze dit nodig hebben. Wachtlijsten. Ontevreden personeel. Overwerkt personeel. Het kwam allemaal aan bod op het congres ‘De grote thuiszorgdag’. Schokkende cijfers over personeelstekorten. Geld investeren om meer medewerkers aan te trekken in de zorg. Campagnes worden gestart, dure projecten gelanceerd.

Vastgebonden door een paarse krokodil

Maar lieve mensen, het is zo simpel: maak de zorg weer leuk. Waardeer mensen en laat ze hun werk doen. Heb vertrouwen, gebruik je boerenverstand en verschuil je niet achter de bureaucratische tijger. De paarse krokodil kan immers geen zorg verlenen, maar neemt kostbare zorgtijd in beslag. Mijn handen hadden al veel mensen kunnen troosten, gezondheidsadvies en medicatie-instructies kunnen geven. In plaats daarvan zit ik vastgebonden aan een paarse krokodil op kantoor. Met airco, dat dan weer wel.

Mijn naam is Diana Stassen en ik help je zorgen voor je ongeneeslijk zieke familielid. In onderstaande checklist neem ik alle belangrijke aandachtspunten met je door voor een warm en liefdevol afscheid thuis.