Doodsangst, ook de allesomvattende angst genoemd, klinkt doodeng. Maar wist je dat angst en paniek niet vaker voorkomen in de laatste levensfase dan in het ‘gewone’ leven?
Als je aan iets nieuws begint, een nieuwe fase in je leven, iets doet wat je niet gewend bent, dan ervaren we angst. Afhankelijk van o.a. je karakter, je coping vaardigheden, je leeftijd en ervaring is deze angst groter of kleiner aanwezig.
Wat is angst?
Angst is een normale reactie op dreigend gevaar. Het is een gezonde reactie, want dat spoort ons aan om te reageren; we gaan over tot handelen. We steken niet zomaar de straat over uit angst om aangereden te worden. We kijken uit, letten op. We doen dingen juist wel of juist niet. We eten geen voedsel over datum uit angst voor buikpijn. We eten juist groenten om onze gezondheid te bevorderen (om te voorkomen dat deze verslechtert).
Angst kenmerkt zich door angstige gedachten en kan lichamelijk aanwezig zijn; deze symptomen staan beschreven verderop in dit blog.
Angst en de laatste levensfase
Een ongeneeslijke ziekte kan als een dreigend gevaar worden gevoeld. Angst in combinatie met spanning en stress komen vaak voor in nieuwe situaties. Bezorgd, eng, zenuwachtig en gespannen zijn andere termen die worden gebruikt om angst te beschrijven. Als iemand ernstig ziek is, komen er regelmatig situaties voor die nieuw zijn. Een nieuw toekomstbeeld en een veranderd lichaam zijn hier voorbeelden van.
Onzekerheden over het aanslaan van de behandelingen, vragen over de toekomst zorgen ervoor dat er minder houvast is. Angst kan voorkomen tijdens of voor een bepaald onderzoek, een behandeling, een uitslag of voor veranderingen die de toekomst met de ziekte met zich meebrengt.
We spreken van een angst of paniekstoornis als de angst zo de overhand neemt dat dagelijks functioneren niet meer lukt. Indien iemand ‘normale’ angstklachten ervaart, kan door een goed gesprek, ontspanningsoefeningen of door informatie in te winnen, een manier worden gevonden om de angst te verminderen of ermee leren om te gaan. Is er sprake van een angststoornis of paniekstoornis, dan is het raadzaam om professionele hulp in te schakelen.
Is angst normaal in de laatste levensfase?
In de laatste levensfase is het geheel normaal dat er gevoelens zijn van angst, verdriet, machteloosheid en het gevoel van hopeloosheid. De angst voor het lijden, de onzekerheid en niet weten wat er te wachten staat kan mensen angstig maken.
Een slechte prognose of het stervensproces maakt bewust dat het leven eindig is. Het verlies van controle, geen houvast meer hebben, het gevoel afhankelijk te zijn van de ziekte of het stervensproces kan angst veroorzaken.
Iedereen weet dat de dood onvermijdelijk is. Echter, zolang we niet direct worden geconfronteerd met de dood, ‘vergeten’ we hierover na te denken.
Wanneer iemand een slechte prognose krijgt, kan dit confronterend zijn dat het leven eindig is, iets waar de meeste mensen niet vaak van bewust zijn. Je weet het wel, maar je denkt er niet iedere dag aan. Als je gezondheid verslechtert en een ernstig prognose wordt voorspeld, drukt dit de neus op de feiten dat het leven niet eeuwig duurt.
Doordat de dood nadert of dichterbij komt, kunnen zingevingsvragen over het leven actueler zijn. Wat is de zin van het leven als je doodgaat? Wat kan ik nog doen nu mijn toekomstplannen vervallen? Hoe kan ik alles wat mij dierbaar is loslaten?
Er zijn geen kant en klare antwoorden op deze vragen. Deze vragen kan iemand alleen zelf beantwoorden. En dit kan weer voor angst en onrust zorgen. Mensen komen in een rouwproces. Toch blijken de meeste mensen sterker te zijn dan ze verwachten.
Ik herinner me een patiënt in de tijd dat ik nog in het ziekenhuis werkte als leerling verpleegkundige. Op deze afdeling werd een man met MS regelmatig heropgenomen vanwege gezondheidsproblemen. MS is een spierziekte waarbij de lichamelijke achteruitgang gedurende de tijd toeneemt. Ik sprak de man tijdens mijn werk ter voorbereiding van een operatie.
Hij zuchtte een aantal keer diep tijdens het gesprek. Hij vertelde dat zijn lichaam achteruitging, dat zijn kracht in zijn armen en benen steeds minder werd. Het lopen ging moeizaam en de balans kon hij steeds moeilijker houden. Het risico op vallen werd groter. Hij zag de toekomst niet meer zitten. “Als ik in een rolstoel terechtkom, dan hoeft het leven voor mij niet meer” zei hij.
Enkele weken later werd hij weer opgenomen op ‘mijn’ afdeling met een complicatie van zijn ziekte. Zijn mobiliteit was inmiddels beperkt tot een rolstoel. Wederom hielp ik de man ter voorbereiding van een nieuwe operatie. Hij zei: “Als ik me niet meer zelf kan wassen, niet meer voor mezelf kan zorgen, dan stap ik eruit. Dan hoeft het voor mij niet meer.”
Er ging een tijd voorbij totdat ik de man opnieuw ontmoette. Ik zag het in een oogwenk, hij was flink vermagerd en had een onderuitgezakte, hangende houding in zijn rolstoel. Zijn lichaam was op. Zijn gezondheid was zeer beperkt geworden. Hij had hulp nodig bij zijn verzorging, wassen, douchen, aan- en uitkleden. Het lukte niet meer zelfstandig.
Ik vroeg hoe hij over het leven dacht. Hij zei: “Als ik niet meer zelfstandig ‘s nachts kan draaien in bed, dan hoeft dit leven voor mij niet meer.”
Ik weet niet hoe het verhaal van deze man afliep. Ik heb hem nooit meer gezien of gesproken. Hij had meerdere keren met zijn behandeld artsen zijn euthanasiewens besproken. Zijn angst voor de toekomst en afhankelijk worden waren groot. De artsen begrepen zijn verhaal en er waren mogelijkheden om de euthanasiewens concreet te maken.
Op het moment dat zijn gezondheid dusdanig slecht was geworden, waar hij aanvankelijk zo bang voor was, leerde hij hiermee om te gaan. Hij vond een manier om de situatie te dragen. Hij kreeg nieuwe inspiratie wat belangrijk voor hem was. Hij ontdekte wat voor hem het leven de moeite waard maakte. Steeds weer opnieuw. Hij was banger voor de toekomst, dan voor de situatie zelf.
Angst en geloofsovertuiging in de laatste levensfase
Geloof kan troost bieden of juist zorgen voor toenemende onrust en angstklachten.
Waarin je gelooft bepaalt of je bang bent of niet. In sommige geloofsculturen gelooft men dat je wordt beoordeeld na dit leven. Dit kan gevoelens van angst, onmacht, schuld en schaamtegevoelens veroorzaken. Soms op onbewust niveau. Iedereen heeft wel iets in zijn of haar leven gedaan dat niet oké is. Welke overtuiging iemand heeft van het geloof ondersteunt rust of juist angstklachten.
