Ik heb spijt

Ik zit aan een keukentafel in een vreemde woonkamer. Er ligt een ouderwets Perzisch tapijtje op, dat zijn beste tijd heeft gehad. Ik hoor de klok achter me ritmisch tikken. Ik zit met lichte kramp in mijn buik en opgetrokken schouders. Mijn ademhaling is iets hoger dan normaal.

Ik ben op huisbezoek en vul de formulieren voor een zorgaanvraag in. Verplichte kost van de zorgverzekeraar. Persoonlijke en privacygevoelige informatie van de cliënt moet ik delen, omdat de zorgverzekeraar een oogje in het zeil wil houden.

Tegenover me aan tafel zit een ouder echtpaar. Ze glimlachen naar me, maar ze zijn nerveus. Ze zitten te wachten op mijn oordeel. Het oordeel van de wijkverpleegkundige.

Ze vragen zich af of ze nog voldoende zorgtijd krijgen toegewezen om thuis te kunnen blijven wonen.

Ik voel me een politieagent, een “bad cop” dan wel, in een slechte politieke B-film.

Ik moet letterlijk elke 5 minuten verantwoorden aan de zorgverzekeraar, die een “bureau miep” heeft ingeschakeld om de aanvraag te beoordelen op de juiste punten en komma’s. Of ik wel de juiste vakjes heb aangevinkt.

Om heel eerlijk te zijn met je, het interesseert me geen ene moer hoe lang iemand met de thuiszorg bezig is. Echt niet!

Dat ze de beste (medische) adviezen krijgen en dat complicaties voorkomen of beperkt worden. Dat vind ik echt belangrijk. Dat is waarover het gaat.

Terug naar de keukentafel met het lelijke tapijtje. Ik besluit voor mezelf dat ik er genoeg van heb. Al die formuliertjes invullen. Ik voel dat ik ziek word als ik dit soort werk langer blijf doen.

Ik zorgde voor mezelf (pluspunt, dat ik dat deed 🙂 ) en dus zette ik mijn werkzaamheden als wijkverpleegkundige op een laag pitje. Een heel laag pitje en ik heb spijt.

Ik heb spijt dat ik me te veel liet beïnvloeden door de zorgverzekeraar, de Wmo en andere instanties die al die bureaucratie van me verwachten.

Ik heb spijt dat ik mijn oorspronkelijke intenties als verpleegkundige verloor. Ik liet het gebeuren en paste mijn werkzaamheden aan zoals ‘zij’ dat wilde. En vervolgens besloot ik om mijn werk als wijkverpleegkundige op een laag pitje zetten.

Waarom heb ik spijt als verpleegkundige?

Omdat ik mijn cliënten mis. Ik mis het gevoel om licht te brengen wanneer het donker is. Ik verlang naar het trotse gevoel als ik rust breng als de situatie thuis hectisch is. Ik wil weer in mijn nopjes zijn als een terminale fase afgesloten wordt die troost brengt aan de nabestaanden.

Ja, dat mis ik!

Daarom neem ik een besluit. Ik ga weer terug op huisbezoek en/of online consulten. Maar niet op de manier die de zorgverzekeraar wil, maar op mijn manier.

Omdat ik niet van tijdsdruk hou, maar wel van aandacht voor mijn medemens. Omdat ik een allergie heb voor bureaucratische regels die geen zin hebben. Maar wel hou van gepaste humor om het ijs te breken als iedereen spanning voelt rondom een sterfbed.

Daarom doe ik het op mijn manier. Soms met online consulten, de eerste is zelfs gratis voor mensen die zorgen voor een dierbare. Hier boek je dit Bakkie Troost gesprek).

Als palliatief en wijkverpleegkundige, maar ook als coach en adviseur om mensen bij te staan die ongeneeslijk ziek zijn.

Om naasten te ondersteunen die zorgdragen voor hun geliefde. Dit komt allemaal tezamen in het Ster in Zorg abonnement waarin ik zorg dat de beste zorg thuis geregeld is, waar ik ondersteun met moeilijke emoties zoals verdriet en waar ik rust breng in de laatste levensfase.

Omdat deze periode zo waardevol is en juist kan zorgen voor mooie herinneringen.Ik kan deze mensen weer helpen en doe dat via een Ster in Zorg abonnement.
Ja, daar word ik weer heel enthousiast van.

Heb je dat ook weleens meegemaakt dat je spijt van een beslissing had, en terug kwam op je beslissing? Om er vervolgens achter te komen dat het je allemaal heeft geholpen er nog iets mooiers van te maken?

Mijn naam is Diana Stassen en ik help je zorgen voor je ongeneeslijk zieke dierbare. Maak een afspraak voor een telefonisch gratis  Bakkie Troost gesprek (kennismakingsgesprek) waarin ik je tips geef voor de beste zorg.