De voordracht, deel 1
Ik stond op het podium, kalm en beheerst.
Het was muisstil in het museum.
Iedereen keek me verwachtingsvol aan.
Ik schraapte mijn keel en liet de stilte zijn werk doen voordat ik langzaam zou beginnen met voordragen.
Naast de doodskist, stond ik. Typisch iets voor haar, om deze locatie te kiezen voor je uitvaart.
De man van de begrafenisonderneming had me aangesproken bij binnenkomst.
“Zal ik uw stuk doorlezen, dan kan ik invallen als het niet lukt”
“Nee, dat hoeft niet”, antwoordde ik.
“Weet u het zeker?”, drong de man aan.
“Ja”, zei ik resoluut. “Ik weet het zeker. Het gaat me lukken”.
Tuurlijk gaat het me lukken, dacht ik. Ik was zelfverzekerd.
Ik had haar, een week geleden, hetzelfde stuk voorgelezen. Toen ze nog leefde. Toen was ik zenuwachtig, bang voor haar reactie. Bang om afgewezen te worden, en bang dat ze de bijzondere tekst niet zou waarderen of verkeerd zou interpreteren. Bang voor mijn eigen emoties. Vandaag stelt niks voor, ten opzichte van vorige week.
Zonder haar had ik hier nooit gestaan. Ze wist me op een subtiele manier uit te dagen. Ik deed dingen die ik wilde, maar nooit op eigen houtje zou durven. Ze toverde krachten en inzichten in me boven, waarvan ik zelf verbaasd was.
Zij was echter nóóit verbaasd.
De stoelen stonden in een halve kring opgesteld. De ruimte was versierd met bloemen, en het voelde intiem. Je kon de koffie die klaar stond ruiken.
De kist zou worden weggedragen voordat we aan de koffie mochten beginnen. Dat was háár wens.
“Je gaat vóór de koffie al weg?” vroeg ik, vorige week.
“Ergens moet ik afscheid nemen”, zei ze, met een schittering in haar ondeugende ogen.
Ik keek de zaal weer rond. Ik ving de blik op van een mooie man die achter in de ruimte zat. Hij glimlachte naar me, ik werd er een beetje verlegen van. Ik moest lachen in mezelf om de absurditeit van het moment. Hier stond ik als voorganger bij haar uitvaart, te beoordelen hoe leuk de man in de zaal was. Ze had het vast fantastisch gevonden.
De mooie man gaf me een bemoedigend knikje, dat me aanspoorde mijn blik op de tekst te richten. Eindelijk sprak ik met mijn eerste woorden. Langzaam, met tussenpauzes, las ik de tekst voor. Met genoeg stilte om de indringende tekst zijn werk te laten doen.
Ik dacht ondertussen aan onze kennismaking……….
Mijn naam is Diana Stassen.
Ik werk als wijkverpleegkundige in mijn praktijk ster in Zorg.
Met deze praktijk geef ik trainingen aan zorgverleners over communicatie in de palliatieve thuis zorg. Ik ondersteun familieleden(mantelzorgers) die zorgen voor een ongeneeslijk zieke familielid. Ik help rust te brengen voor een waardevol afscheid. Een waardevol afscheid brengt troost.
Help jij om ze te bereiken?
Je helpt door een reactie onder dit Blog te plaatsen, een duimpje te geven of door het Blog te delen.
Alvast bedankt.
Een luisterend oor voor jou als mantelzorger?
Je bent mantelzorger en je zorgt voor je ongeneeslijk zieke familielid. Je wilt de allerbeste zorg voor hem of haar. Soms helpt het als iemand met je meekijkt. Ik wil je helpen door naar jouw verhaal te luisteren. Misschien wil je handvatten hebben of misschien gewoon je verhaal vertellen zonder dat iemand er een oordeel over heeft. Ik wil diegene zijn die naar jouw verhaal luistert. Je kunt hier een afspraak inplannen voor een Bakkie Troost gesprek. Het is een gratis telefonisch gesprek van 30 minuten.
Ik heb ook een checklist voor je gemaakt waarin ik alle belangrijke aandachtspunten voor je op een rijtje heb gezet. Deze kun je gratis downloaden.
