Verlieskunst

DoorDyenne Van Aalst- Hendrikse

Vroeger in de opleiding leerden we de theorie van Kübler- Ross.

• Ontkenning
• Boosheid
• Depressie
• Onderhandelen
• Acceptatie

We leerde dat je deze fases mooi in volgorde zou doorlopen.

Nu vele jaren later weet ik uit eigen ervaring dat deze fases door elkaar lopen en niet aan tijd zijn gebonden.

Jaren na een verlies kun je nog deze fases doorlopen.

Het kan verlies van, van alles zijn.

Rouw in de breedste zin van het woord. Bijvoorbeeld het verlies van een baan, scheiding, tegenslagen van het leven, en ziekte. Hierbij denk ik bijvoorbeeld aan dementie.

 Soms kun je geheel onverwacht intens het gemis van een dierbare of het verdriet om een gebeurtenis voelen.

Boosheid voelen om wat je is overkomen.

Vaak komt het door wat iemand zegt of wat je leest.

In mijn geval kwam het door wat ik las in het boek van een dierbare vriend.

Ik bemerkte dat ik het verlies van ons tweede kindje veel minder in mijn leven had laten integreren dan de dood van onze dochter.

Doormiddel van meditatie kwam ik er achter dat er verdriet vast zit en dat mijn nare aandoening in mijn gezicht een gevolg is van dat verdriet.

Carlo nodigde mij uit om mijn gevoelens op papier te zetten.

Tijdens het schrijven daarvan voelde ik vreselijk veel pijn en intens verdriet.

Ik kon het toelaten omdat ik wist dat het veilig bij hem was.

Dit is zo belangrijk om het aan iemand te kunnen vertellen die je vertrouwd.

Nu zullen sommige denken ‘Ja, oké maar kan dat dan niet bij jouw man?’ Nee, want dat is veel te dichtbij.

Soms is het nodig om je verdriet in de handen van een ‘vreemde’ te leggen.

Toen ik dat had gedaan voelde het als een opluchting.

Maar later die dag voelde ik ineens intense woede in mij.

Iets wat ik van mijzelf niet kende. Wel van anderen in een rouwproces.

Ik liet het toe en deelde dit. Carlo vertelde dat onder die boosheid verdriet zit en onder dat verdriet zit altijd liefde.

Daar ben ik over na gaan denken.

Boosheid is een emotie die vaak vanuit onmacht komt.

Je bent boos omdat je niet hebt wat je eigenlijk wil hebben.

Afgelopen dagen heb ik geleerd dat je die fase door moet om de verbinding te zoeken en te krijgen met wat je zo mist.

Als die verbinding lukt kom je uiteindelijk in de acceptatie en kun je het laten integreren in je leven.

Dit heeft tijd nodig en het wil niet zeggen dat daarmee je verdriet voorbij is. Nee, zeker niet want je kunt zo weer even terug zakken in een andere fase die Kübler-Ross beschrijft in haar theorie.

Hoe maak je dan die verbinding?, dat is heel persoonlijk.

Voor mij is het geloof heel belangrijk en schrijven over mijn gevoelens en praten met iemand die ik echt vertrouw. Voor een ander kan het heel wat anders zijn.

Muziek maken, beeldhouwen of de verbinding in de natuur vinden.

Je moet doen wat bij je past en wat voor jou goed voelt.

Dit stuk wil ik opdragen aan Carlo Leget.

Hij heeft samen met zijn vrouw het mooie boek ‘Verlieskunst’ geschreven.

Door het boek ben ik tot dit inzicht gekomen.

Het heeft mij aan het denken gezet en ik denk dat het boek daar ook voor bedoelt is.

Je haalt eruit wat voor jou belangrijk is.

Zonder dit boek was ik waarschijnlijk er niet achter gekomen hoe vast de pijn zit.

‘Verlieskunst’ is echt een boek voor iedereen die te maken heeft met rouw hetzij professioneel of in je persoonlijke leven. De titel van het boek geeft aan de verlies echt een kunst is om daar aan te werken.

Maar het is nodig om geheel vrij te kunnen leven.

Lieve vriend, bedankt voor deze inzichten!