Ben je mantelzorger? Dit zou ik anders doen!
In dit blog mijn bloed eerlijk verhaal als mantelzorger voor een stervend familielid. Ik vertel je hoe ik mijn eigen beste adviezen in de wind sloeg. Goed advies, maar ik luisterde zelf niet. In de praktijk kom ik meerdere eigenwijze mantelzorgers tegen. Waaronder ik zelf, dus. Ben jij er ook zo een? Dan is dit eerlijke blog voor jou.
De wijkverpleegkundige en de mantelzorger
Als wijkverpleegkundige moet je een oplossing klaar hebben voor verschillende praktische problemen bij zieke mensen thuis. Met een beetje welwillendheid en creativiteit kom ik een heel eind samen met mijn cliënten. Maarja, soms kom je van die eigenwijze mantelzorgers tegen die je adviezen niet aannemen. Omdat ze denken beter weten (en soms is dat ook zo!). Omdat ze zich machteloos voelen en alles zelf willen doen. Omdat….
Ik was er ook zo eentje! Ik stond deze keer aan de andere kant van het verhaal. Ik had de schoenen van de mantelzorger aangetrokken. Mijn oom was stervende en ik vergat mijn eigen goed bedoelde en deskundige adviezen. Ik viel diep in de valkuil van de gemiddelde mantelzorger.
Wat ik leerde als mantelzorger
Het is alweer een poos geleden, maar ik wil mijn inzicht met je delen. Een aantal jaren geleden zorgde ik voor mijn terminaal zieke oom. Een beetje een kluizenaars type, voorheen hadden we niet zo veel contact. Hij leefde erg gestructureerd, met een beperkt sociaal leven. Hij woonde alleen en had geen kinderen mogen krijgen. Hij was getroffen door alvleesklierkanker. Een kanker die razendsnel verspreide door zijn lichaam. Kon hij de ene dag nog naar de buurtwinkel lopen, een dag later kon hij slechts met veel moeite douchen. Deze ziekte ging hard te keer in zijn lichaam. Ik zag hem in rap tempo vermageren, en zijn huidskleur werd gelig. Dit is een slecht teken wist ik.
Hij wilde geen hulp. Geen vreemde mensen in huis. Ik voelde me verantwoordelijk en hielp waar ik kon. Hij wees verdere hulp steeds opnieuw af.
Hij werd steeds afhankelijker van zorg en had hulp nodig bij het douchen. Twee dagen later kon hij niet meer zelfstandig naar het toilet. Hij had de kracht niet meer. De gezondheid denderde achteruit. Ik wilde hem helpen, de situatie was als zo heftig. Ik wilde hem een plezier doen. Inwilligen van zijn laatste wensen. “Geen vreemde mensen in huis”.
Hij was doodziek en hondsberoerd. Misselijk, braken en lastig in de omgang ook. Hij mopperde en klaagde voortdurend. Ik verzorgde hem, dat was het laatste wat ik nog kon doen. Ik was moe, maar daar gaf ik geen aandacht aan. Ik sliep nauwelijks en verzorgde hem. Dag en nacht. Er was hulp van familie. Maar ik draaide volledig op mijn zorghart de hele verantwoordelijkheid.
Ik was niet meer moe. Ik was kapot. Het slaapgebrek en de uitputting door emoties van verdriet, frustratie en boosheid eisten hun tol.
Ik was chagrijnig. Ik werd kort af.
Hij overleed binnen een week, rustig in zijn slaap. Het was een opluchting.
Ik heb dagen nodig gehad om bij te komen. Dat nam ik voor lief. Maar die chagrijnigheid, dat vind ik erg. Dat kwam niemand ten goede. Het waren geen grote beledigingen of ordinaire scheldpartijen. Maar, …Het bevorderde de sfeer niet. Het bracht geen rust tijdens het sterfbed.
Achteraf is het duidelijk, ik had beter voor mezelf moeten zorgen. Dan had ik de sfeer beïnvloed op een positieve manier.
Daarnaast…
Stel je voor dat ik het niet gered had? De zorg niet had aangekund. Of dat ik ziek was geworden?
Dan had hij niet thuis kunnen sterven zoals hij dat graag had gewild.
Ik heb geleerd te zorgen voor balans. Balans tussen wat ik te geven heb en wat ik mag ontvangen aan zelfzorg.
Mijn naam is Diana Stassen en ik help je te zorgen voor een ongeneeslijk ziek familielid. Ik bied je graag een Bakkie Troost aan. In dit gesprek luister ik naar je verhaal en kan ik desgewenst met je meedenken. Een Bakkie Troost is gratis, je maakt een afspraak hier.
