Vastlopen bij verdriet
Hij rent met zijn korte beentjes voor me uit. “Hierheen, Diana” en hij gebaart met zijn handje dat ik achteraan moet hollen. Ik doe wat een tante hoort te doen en ren er achteraan.
Vlak om de hoek staat hij weer stil. “Het loopt weer dood”, zegt hij verbaasd.
We zijn in een doolhof van gangen in het blote voeten pad. Terwijl we druk zoeken naar de uitgang, schijnt de zon op ons hoofd.
Hij corrigeert zichzelf en wijst enthousiast naar een andere doorgang tussen de hoge dennen. Hij is al vertrokken en ik zet de achtervolging in.
Ook deze weg loopt dood, struiken versperren de doorgang.
Hij vertraagt zijn tempo en kiest een andere gang. Zijn enthousiasme daalt, net als zijn ren tempo. Hij begint een beetje te schokken met gehangen schouders en zegt verontwaardigd “we komen hier nooit meer uit. Straks zitten we hier vast in het donker.”
Ik weet niet welke kant ik op moet gaan.
“Laten we even stilstaan” zeg ik en een slokje water drinken.
“Weet jij welke kant we op moeten, tante Diana?
“Gewoon je neus achterna”, antwoord ik.
“Dat is echt een beetje stom, wat je nu zegt! Dat is gewoon die kant op!”
Hij wijst met zijn vinger recht vooruit. We wandelen tussen het smalle pad in het groen die richting uit. We komen aan bij een loopbrug die boven het doolhof uitsteekt. We klimmen de trap op van de brug en staren naar de gangen onder ons.
“Wat zijn het er veel”, zegt mijn neefje. “Geen wonder dat we niet 1-2-3 de uitweg weten te vinden”.
“Ik denk dat we daarheen moeten” zegt hij met iets meer vertrouwen in zijn stem.
We gaan die richting uit en binnen een kleine 10 minuten staan we bij de uitgang van het doolhof.
Niet vooruitkomen bij verdriet
Soms kan je verdwalen als je ergens middenin zit. Je wanhopig voelen en het lijkt alsof je er niet meer uitkomt. Omdat je het gevoel hebt rondjes te lopen en de exit niet te vinden. Je mist overzicht en het voelt alsof je niet vooruitkomt.
Op het moment als mensen zich verdrietig voelen, rouw doormaken of zorgen in de laatste levensfase zijn er momenten dat ze zich vast voelen zitten. Geen uitweg weten te vinden. Net als in een doolhof waar je vastzit en de uitgang niet meer ziet.
Je kunt jezelf niet uit het moeras trekken zei een wijs iemand ooit tegen me.
Je hebt een ander nodig die ‘stop’ zegt. Die je een halt toeroept en je ondersteunt tijdens je proces om je een uitweg te laten zien, zodat je perspectief hebt. Zodat je weer vertrouwen hebt in een goede afloop.
Misschien geef je het anders wel op om de uitgang te vinden, en stop je met lopen. Dan zit je gevangen in je eigen doolhof.
Als je wilt weten hoe verdriet 'werkt' is deze training passend voor jou; troost bieden; ondersteunen bij rouw en verlies.
