Voorkom deze fout bij de herindicatie van je cliënt!

We hadden ons voorbereid, dacht ik. Ik schoof aan bij het Wmo gesprek van een familielid. Het keukentafelgesprek. Het ging om een familielid dat ik goed ken, waar ik een goede band mee heb. We hadden vooraf de aandachtspunten en moeilijkheden besproken, waarbij ondersteuning noodzakelijk is.

Zorgmijdend

Het betreffende familielid is een zorgmijder pur sang. Een echte uitdaging in het gesprek om duidelijk te maken wat wel en niet goed gaat, terwijl de ander alles wegwuift. Omdat hij overtuigd is dat hij het niet nodig heeft, het inzicht mist om zijn (gezondheids)situatie te overzien en het liefst zo graag mogelijk van het gesprek weg wil.

Lastig bespreekbaar

Dit was zeker niet het eerste gesprek dat ik een uitdaging vond. Al doende leer ik. En hoe meer ik doe, hoe meer ik leer. Dat geldt ook voor de indicaties en intakegesprekken in de zorg. Hoe meer gesprekken je doet, hoe meer feeling je ermee krijgt.

Maar sommige onderwerpen zijn moeilijk, omdat er aandachtspunten zijn die lastig bespreekbaar zijn, omdat ze:

• taboe zijn, of
• worden ontkend, of
• ‘onzichtbare’ zorg zijn.

Onzichtbare zorg

De ‘onzichtbare’ zorg; de handelingen die je doet, maar niet waarneemt als zorghandeling, als interventie. Ik maakte deze fout. Omdat het zo logisch is, het zit ingebakken in mijn systeem. Praten over het verlies van gezondheid, terwijl ik de wond verzorg. Om vervolgens alleen de wondzorg te rapporteren, en ‘vergeet’ te rapporteren dat er aandacht is voor rouwverwerking. Bewustwording van de handelingen (die je vaak onbewust doet), is een stap in het indicatieproces.

Vergeten

Een basale interventie die de zorgverlener doet, zoals de vraag stellen: “Wat heb je vanochtend ontbeten?” Het zit hem in de eenvoud, maar dat maakt het niet minder belangrijk. Vaak zelfs levensbelangrijk. Het is voor de cliënt een motivatie om een boterham te nuttigen. Het is zo logisch, dat je het vergeet mee te nemen. De zorgverlener zegt het ‘automatisch’, maar de voedingstoestand wordt wel degelijk geïnventariseerd.

Consequenties

Als er geen vinger aan de pols wordt gehouden, dan eet de cliënt niet of veel te weinig. Vaak wordt het pas zichtbaar als de zorg er niet is. Als de consequenties zichtbaar worden, zoals algehele verzwakking en ondervoeding. Als de cliënt zijn medicijnen vergeet (en hij denkt er altijd aan als er een zorgverlener voor de deur staat). Een cliënt die wegzakt in een depressie, omdat niemand hem aanspoort naar buiten te gaan voor een frisse neus en niemand die interesse in hem toont.

Zoveel logische ‘kleine’ acties die de zorgverlener doet, met een groot verschil in de gezondheid van de cliënt.

Te betrokken

Ik realiseerde me achteraf hoe ingewikkeld het is als je te nauw bij een situatie betrokken bent. Als je in de situatie staat, en daardoor het geheel niet helemaal overziet. Omdat je emotioneel betrokken bent en je daardoor extra zorgen maakt. Ik vergat belangrijke ‘logische’ punten te benoemen in het gesprek. Punten die belangrijk zijn voor het zelfstandig functioneren, die ondersteunen in de zelfredzaamheid om zelfstandig te kunnen leven.

Moeilijk om ondersteuning te vragen

Van mijn familielid hoefde ik de steun niet te verwachten.

“Geen zorg nodig, ik doe alles zelf.”

Zoals de meeste cliënten trouwens. Het is moeilijk om ondersteuning te vragen. Zeker wanneer je je in een gesprek moet verantwoorden waarom je het niet meer kunt. Ik merk dat cliënten zich vaak schuldig voelen. De meeste cliënten zien op tegen het keukentafelgesprek, het CIZ gesprek of de zorgindicatie.

Mijn familielid redt zich met de geïndiceerde indicatie.

Mijn naam is Diana Stassen

Je zorgt voor je ongeneeslijke zieke familielid en ik wil je daarbij helpen om rust in de situatie te brengen. Zullen we starten met luisteren naar jou verhaal? Als je wilt kan ik je tips en handvatten geven, maar dat hoeft niet. Klik hier om een afspraak in te plannen. Ik noem het een Bakkie Troost gesprek en het is geheel gratis.