Mentale gezondheid voor onze zorghelden

Weet je wat ik bizar vind?
Dat alle zorgverleners die werken in verpleegtehuizen, ziekenhuizen, thuiszorg (of waar dan ook) dagelijks met ziekte en dood te maken krijgen, maar er zo weinig ondersteuning is voor de mentale gezondheid van deze zorghelden.

Alsof het gewoon is dat ze hier dagelijks mee geconfronteerd worden. En tuurlijk zijn er vertrouwenspersonen op het werk of mensen waar ze terecht kunnen als het écht moeilijk wordt. Maar soms is het niet heel moeilijk, en tegelijkertijd wel belangrijk dat je het verhaal kwijt kunt.

Best een stap voor de meeste mensen om een vertrouwenspersoon in te schakelen als ‘het niet echt heel erg is’. Onderhoud voor de ‘gewone dagelijkse’ zware dingen.

Doorgaans zijn zorgverleners beter in het zorgen voor anderen dan voor zichzelf (yep, ik leer het steeds beter).

Nog een bizarre gezegde:

Professionele afstand bewaren is gezond

Kun je half meevoelen? Een halve traan huilen? Voor een kwart pijn lijden?

Kun je echt afstand bewaren en toch meevoelen? Of werk je dan als een robot?

Ik keek gisteren een stukje van de Netflix serie ‘New Amsterdam’ waar de ‘wonderarts’ en directeur van het ziekenhuis in gesprek was met een andere arts. Ze zei: “niks voelen als een patiënt doodgaat is nog veel erger dan er emotioneel geraakt door worden”. Ben ik met haar eens. De reden dat we op grote schaal depressie, burn-out, andere sombere klachten en een hoog ziekteverzuim hebben in de zorg, is dat we niet meer kunnen voelen.

Uiteraard is dit makkelijker gezegd dan gedaan.

Zeker als je betrokken bent in de laatste levensfase. Het mooiste wat je kunt bieden aan een cliënt/ patiënt/ bewoner is jouw als mens. In de gratis masterclass liefdevolle stervensbegeleiding hebben we het over het belang van het menselijke aspect in de laatste levensfase.

Afgelopen dinsdag was de pilotgroep Stervensgoed level 1 training. Deze training gaat over met meer vertrouwen zorg verlenen bij een levenseinde. Hoe sta je er zelf in als mens?

Ik vond het spannend om pittige onderwerp online te bespreken. Hoe zou het uitpakken?
Ik ben meer dan aangenaam verrast!  Ik ben oprecht ontroerd door de mooie gesprekken en de verbinding die ik door de dag heen zag ontstaan tussen de deelnemers. Hier lees je de ervaringen van de deelnemers.

Bijzondere verhalen hoe mensen zich geraakt voelen door situaties op het werk en privé.

Verdriet maakt geen onderscheid tussen werk en privé

Verdriet maakt geen keuze tussen werk en privé. Ervaringen die je privé opdoet over lijden en dood neem je mee in je rugzak.  Ten gunste en ten ongunste. Delen is helen, klinkt lekker cliché.

Maar toch is dat wat het doet. De herkenning vinden in de verhalen van een ander.

De worsteling met onzekerheden; doe ik het wel goed? Het geeft rust en vertrouwen om te weten dat je niet de enige bent die dit ervaart.

Je kunt alle kennis uit een boekje lezen, maar door de ervaringen van anderen en van jezelf leer je het meest.

Dus als je ondersteunt in de laatste levensfase….

Weet dat je niet de enige bent die zich soms afvraagt heb ik dit wel goed gedaan? Dat je een nachtje wakker ligt van die ene gebeurtenis op het werk. Dat je moeite hebt om tranen te bedwingen. Het geeft vooral aan dat je zorgt met je hart. En een mooier cadeau kun je een ander niet geven.

Worstel je zelf met de balans van emoties op je werk en prive? Met omgaan met verdriet en lijden op je werk? Stuur me een bericht. Je hoeft het namelijk niet alleen te doen, samen is het zoveel makkelijker.