Rouwen we anders als we ouder worden?

Als we ouder worden rouwen we dan anders? Deze vraag heb ik mij de afgelopen maanden gesteld.

Een kind gaat heel makkelijk met rouw om. Vaak denken wij als volwassenen ‘Laten we de kleintjes er maar niet bij halen want dat is eng’ Maar uit ervaring weet ik dat kinderen het helemaal niet eng vinden.

Als ik denk aan twintig  jaar geleden toen mijn dochtertje overleed was mijn zoon drie. Hij keek naar ons meisje en zei ‘Ze is zo mooi maar ze doet het niet he?’, volgens ging hij vragen ‘Waar is dit knopje voor?’, hij wees naar een knopje wat aan het ziekenhuisbed zat.

Kinderen denken niet door zoals wij doen en dus vinden ze het ook helemaal niet eng.

De angst voor de dood en het dode lichaam begint pas echt in de pubertijd.

Kinderen erbij betrekken is voor de verwerking heel goed.

Hoe komt dat nou dat wij als we ouder worden anders rouwen?

Ik ga even terug in de tijd en denk dan aan het overlijden van mijn vader en verschillende ooms en tantes. Het deed pijn dat zeker maar het is net of ik nu veel dieper rouwt.

Afgelopen voorjaar overleed een heel dierbaar persoon van mij.

Wat deed dit vreselijk pijn en het ging veel dieper dan negentien jaar geleden toen mijn vader overleed. Ik dacht ook veel meer na over het leven. Hoe sta ik in het leven?, wat doet dit met mij? Ineens deed het overlijden van mijn dochter heel erg pijn, meer pijn als jaren geleden.

Ik ben erover gaan nadenken.

Mijn overtuiging is heel anders dan negentien of twintig jaar geleden.

Ik heb meer levenservaring opgedaan, spiritueel ben ik verandert.

Als we ouder worden beginnen we ook steeds meer over ons eigen levenseinde te denken.

Persoonlijk denk ik dat alles met elkaar het gevoel van rouw verandert.

Ook als je rouw breder ziet dus ook rouw van het leven.

Verlies van een baan, scheiding van je partner of teleurstellingen van het leven.

Dus terugkomend op de vraag of we anders rouwen als we ouder worden, ja, het is anders.

Ik denk dat we ook langer erover doen om weer alles op de rit te krijgen.

Er staat voor mij geen tijd van rouw want dat is voor iedereen anders.

Rouw kan jaren later nog de kop opsteken. Ineens overvalt je een diepe pijn die je eerst niet kan plaatsen. Maar als je gaat zoeken blijkt het een verlaat rouwproces te zijn.

Er zijn mensen die zich daar voor schamen en het met alle macht wegdrukken. Maar dat hoeft niet, laat het er maar uitkomen.

Hoe meer wij ons verdriet doorslikken hoe meer lichamelijke en mentale klachten we krijgen.

Aan alle lieve mensen die dit lezen en zit je in rouw om wat voor rede dan ook, zoek hulp en stop het niet weg.

Praat erover en praten over het verdriet is helend.